Απολύσεις από το Δημόσιο: Καταστροφή ή ευκαιρία ;

Προγραμματικές δηλώσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή σχετικά με την «Αξιολόγηση στο Δημόσιο», πυροδοτούν ταυτόχρονα ερωτήματα σχετικά με το εάν η αξιολόγηση πρέπει να συνοδεύεται από απολύσεις ή όχι. Στη δημόσια συζήτηση, διακρίνονται κυρίως 2 προσεγγίσεις:

α) η λαϊκιστική : Οι οπαδοί του λαϊκισμού (αριστεροί και δεξιοί) αρέσκονται να φωνάζουν ότι δεν πρέπει να απολυθεί κανείς από το Δημόσιο. Είναι οι ίδιοι που ισχυρίζονται ότι "οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν κίνδυνο για τις οικογένειες", ενώ η μετατροπή της χώρας σε ένα Απέραντο Πτωχοκομείο δεν φαίνεται να τους ενοχλεί.

β) η εκδικητική: Από την άλλη, οι οπαδοί του ρεβανσισμού, εύχονται να απολυθούν όσο γίνεται περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι. Η συγκεκριμένη ομάδα είναι ίσως αγανακτισμένοι από τη λειτουργία του ελληνικού δημοσίου. Υπενθυμίζουν την πληθώρα απολυμένων του ιδιωτικού τομέα για τους οποίους «δεν άνοιξε ούτε μύτη» και, έτσι, θέλουν να πάρουν εκδίκηση.

Πέρα από τις παραπάνω, απλοϊκές, προσεγγίσεις, θα έπρεπε να ακούγεται και μια τρίτη, που δεν έχει καμία σχέση με τις άλλες δύο. Αντιθέτως, θα πρέπει να είναι συμπεριληπτική, να ενδιαφέρεται δηλαδή για την εξέλιξη όλων των «πληθυντικών εγώ» και να δρα ευεργετικά για το κοινωνικό σύνολο. Δεν γίνεται ούτε οι φορολογούμενοι να μετρούν ένα-ένα τα ευρώ για να πληρώνουν περιττές υπηρεσίες, ούτε να δημιουργήσουμε άλλο 1 εκατομμύριο ανέργων επειδή υπάρχουν ακόμα τόσοι. Η λύση αυτή θα πρέπει να περιλαμβάνει κατά προτεραιότητα:

1) Την ταχεία ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα προκειμένου να προκύψουν θέσεις εργασίας. Με εργαλεία που πλέον είναι γνωστά και, λόγω κρίσης, έχουν γίνει επιτακτικά: μείωση φορολογικών συντελεστών, πάταξη γραφειοκρατίας, έμφαση στην ενίσχυση των υποδομών, του πολιτισμού, της παιδείας, της πρόνοιας και της ασφάλισης, μέσω ιδιωτικοποιήσεων ή μέσω ΣΔΙΤ.

2) Την κατάργηση κρατικών φορέων, με κριτήρια αξιολόγησής τους: α) τη χρησιμότητά τους και β) τη δυνατότητα ηλεκτρονικής διεκπεραίωσης των υπηρεσιών τους και γ) τη δυνατότητα μεταφοράς των υπηρεσιών τους προς τον ιδιωτικό τομέα.

3) Την προσφορά θέσεων εργασίας των υπαλλήλων των παραπάνω φορέων στον ανερχόμενο ιδιωτικό τομέα. Αν υπάρχει αυτό, κάθε απόλυση από το δημόσιο μπορεί να είναι ταυτόχρονα και μια ευκαιρία για τον υπάλληλο. Με πληθώρα επιλογών για καλύτερες αμοιβές, για καλύτερο εργασιακό κλίμα, για ευέλικτα ωράρια στα μέτρα του καθενός, για καλύτερη προσφορά υπηρεσιών, για καλύτερες κτιριακές υποδομές, για ουσιαστικότερο όραμα και περισσότερο νόημα στην καθημερινή εργασία και για δια βίου μάθηση και εξέλιξη. Αν μπορεί κάποιος να βρει καλύτερη δουλειά γιατί να μην την προτιμήσει ;

Όταν η κυβέρνηση απολύει από το δημόσιο, ταυτόχρονα θα πρέπει να προσφέρει μια καλύτερη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα. Διαφορετικά, θα εκπίπτει ή στον ρεβανσισμό ή στον λαϊκισμό.

Πάντως την αειφορία δεν θα την προσφέρουν ούτε ο λαϊκισμός ούτε ο ρεβανσισμός. Ο πρώτος, θα συνεχίζει να υπόσχεται μόνιμες θέσεις στο δημόσιο, εφόσον το «απέραντο πτωχοκομείο» τον βολεύει αφάνταστα. Ο δεύτερος, απλά θα συνεχίσει να εκφράζει τα απωθημένα του. Διαλέξτε.

(Άρθρο του Δ. Σταύρου, εκπαιδευτικού, dstavrou.blogspot.gr)