27 Ιουλίου 2018

Ας αναλάβουμε το μέρος της ευθύνης που μας αναλογεί....



Διαβάζω και ακούω δεκάδες κουταμάρες, ασυναρτησίες και μεγαλοστομίες, για όλα εκείνα που δεν έκαναν οι άλλοι, και ήρθε η καταστροφή.
Και σκέφτομαι γιατί κανείς από εμάς, δεν γράφει τι δεν κάναμε εμείς και θα έρθουν οι επόμενες καταστροφές...….
Τι δεν κάναμε σαν πολίτες και σαν γονείς?
Τι δεν κάναμε σαν άνθρωποι?
Πολλά και το κυριότερο, εις γνώση μας.
Όλοι επιζητήσαμε κάποιες στιγμές της ζωής μας, την κρατική στοργή, από αυτό το κράτος που σήμερα δικαίως , αλλά και αδίκως, κατακρίνουμε.
Και κάθε φορά που ζητούσαμε την στοργή του, ξέραμε πως αυτό θα γίνει διά της πλαγίας οδού.
Μικρό ή μεγάλο ζήτημα, δεν έχει σημασία.
Από μια απλή διαγραφή χρέους, μέχρι διορισμούς, αλλά και εντάξεις οικοπέδων παρατύπως, και επιστροφή πινακίδων, γιατί περάσαμε με κόκκινο, παράτυπη μεταγραφή του παιδιού μας, γιατί μπήκε σε μια σχολή μακριά, αποφυγή μετάθεσης του γιου μας, για να μην πάει το παιδί στο νησί ή στον Έβρο και ας πάει το παιδί του διπλανού και χιλιάδες άλλα...……
Και πάντα βρίζαμε ή υπερθεμετίζαμε, ανάλογα με την κατάληξη του αιτήματος μας.
Και ύστερα υποκύπταμε στον όποιο πολιτικάντη μας είχε εξυπηρετήσει και κάναμε αγώνα για την εκλογή του, προκειμένου να τον έχουμε "κάβα" για εμάς και τους δικούς μας.
Και το καράβι συνέχιζε το ταξίδι του, φορτωμένο με εξυπηρετήσεις και ταυτόχρονα, αντικαθιστώντας το σωστό και το δίκαιο, με το "πλάγιο" και το "φυτευτό"...…..
Έτσι στήθηκαν, παράνομοι οικισμοί μέσα σε δάση, χαριστικοί διορισμοί, χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια , παρεκκλίσεις κάθε λογής, πέρα και πάνω από την νομιμότητα.
Χτίσαμε τα ρέματα, καταπατήσαμε τα διπλανά οικόπεδα, φάγαμε 2-3 μέτρα από τα όρια μας και στενέψαμε τους δρόμους, κόψαμε τα δέντρα και κάναμε τα δασικά, οικοδομήσιμα, κλείσαμε τα μονοπάτια και τα κάναμε ιδιοκτησίες, χτίσαμε μάντρες και κλείσαμε τις παραλίες.....
Και ύστερα κάθε φορά που έρχεται η αναμενόμενη και απολύτως φυσική καταστροφή, βγαίνουμε πρώτοι μπροστά και αποδίδουμε ευθύνες στο "κακό κράτος" που μας εγκατέλειψε.
Μια εγκατάλειψη που και αυτή είναι πλήρως φυσιολογική και αναμενόμενη, μιας και το κράτος δεν μπορεί να προστατέψει τα όσα δημιούργησε, προκειμένου να διατηρήσει τις "αρχές του", τις "κλειστές ομάδες του", "τα στεγανά του" και "τα συστήματα του".
Ακριβώς δίπλα μου είναι ένα οικόπεδο παρατημένο χρόνια.
Κάθε πρωί το κοιτάζω, βλέπω τα χόρτα που έχουν ψηλώσει υπερβολικά και σκέφτομαι, πως θ έχει μέσα φίδια και διάφορα έντομα και πως αν πιάσει καμιά φωτιά μπορεί να έχουμε πρόβλημα.
Θα ήταν απολύτως φυσιολογικό να πάρω μια τσουγκράνα και ασχολούμενος 2-3 ώρες , για 1-2 μέρες να το καθαρίσω.
Όχι για τους άλλους, αλλά για μένα και την οικογένεια μου.
Το αναβάλω και αρέσκομαι να περιμένω τον Δήμο να έρθει να το καθαρίσει.
Και που και που "ρίχνω" και κανένα μπινελίκι.
Ο Δήμος δεν θα έρθει ποτέ.
Και όταν συμβεί το όποιο κακό, θα βγω να βρίζω και να καταριέμαι, ενώ ξέρω πως εγώ και μόνο εγώ φταίω.
Αυτή είναι μια μικρογραφία του τι γίνεται ακριβώς γύρω μας.
Για όλους και για όλα.
Ας το σκεφτούμε λίγο και ας αναλάβουμε το μέρος της ευθύνης που μας αναλογεί....
Πριν έρθει η επόμενη, μικρή ή μεγάλη καταστροφή.
Υ.Γ Δεν δικαιολογώ σε καμιά περίπτωση, αυτό το ξεφτιλισμένο κράτος στο οποίο ζούμε, ούτε κανένα μέλος αυτού του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος που μας κυβερνά, χρόνια τώρα ίδια και απαράλλαχτα.
Απλά αναζητώ και αποδίδω και τις ευθύνες που αναλογούν, πρώτα από όλα σε μένα και στην συνέχεια στον καθένα από όλους μας.
Αν θέλουμε να λεγόμαστε πολίτες, γονείς και άνθρωποι, θεωρώ πως είναι η ώρα να το πάρουμε λίγο αλλιώς...….

Στέφανος Ζαφείρης


Προηγούμενο
Επόμενο