Του Σωτήρη Γλυκού
Εκείνος που
έχει κάθε δικαίωμα να κρίνει τον «Τύπο» , ηλεκτρονικό και έντυπο ,είναι
ο αναγνώστης ή τηλεθεατής . Και από αυτή
τη σκοπιά του αναγνώστη βεβαίως ,
επιτρέψατέ μου να εκφράσω κάποιες απόψεις που πιστεύω πως ενδιαφέρουν όχι μόνο εκείνους που διαβάζουν , αλλά και εκείνους που γράφουν και μιλούν επηρεάζοντας
πάντως την κοινή γνώμη.
Εκφράζεται η άποψη γενικώς, κυρίως όμως από πνευματικούς
φορείς , ότι η ελληνική κοινωνία
σήμερα διέρχεται δύσκολες στιγμές .
Ότι η παρακμή της ελληνικής
κοινωνίας είναι εμφανής σε όλη την
κοινωνική διαστρωμάτωση.
Λέγεται,
μάλιστα πως η ελληνική κοινωνία
βρίσκεται σε φουρτουνιασμένη θάλασσα , χωρίς πυξίδα , και το χειρότερο χωρίς
ελπίδα. Ηθικές και πνευματικές
αξίες , ιδανικά που κάποτε έδιναν νόημα
στη ζωή μας ,
σήμερα απαξιώνονται ως δήθεν
βλαπτικός συντηρητισμός
,ανάξιος της οποιασδήποτε
σημασίας και προσοχής. Ιδέες, όπως Πατρίδα , Θρησκεία , Ιστορική κληρονομιά ,Ιερά Σύμβολα κ.λ.π
θεωρούνται σήμερα από τους «εκσυγχρονιστές» ως γραφικότητες και οπισθοδρόμηση. Κάποτε
λέγαμε ότι το Σικάγο ήταν τόπος παραβατισμού και ακολασίας. Σήμερα , η ελληνική κοινωνία έχει
ξεπεράσει και αυτό το Σικάγο. Ποιος
ευθύνεται για την ηθική και πνευματική κατάπτωση της ελληνικής κοινωνίας; Σε ποιόν θα πρέπει να καταλογισθούν οι ευθύνες;
Έχω την άποψη ότι φταίμε
όλοι. Πολιτικοί και πνευματικοί ηγεσία κόμματα,
Δικαιοσύνη, Εκκλησία , Λαός. Όλοι
έχομε μέρος της ευθύνης στην παρακμή και στο τέλμα που βρίσκεται
σήμερα η ελληνική κοινωνία . Την
μεγαλύτερη όμως ευθύνη την έχει ο
Τύπος, έντυπος και ηλεκτρονικός Διότι ο
Τύπος είναι εκείνος που καθοδηγεί και
διαμορφώνει την κοινωνία, την κοινή γνώμη. Από τον Τύπο περιμένει
η κοινωνία, η κοινή γνώμη να μάθει την Αλήθεια .για να μπορεί να κρίνει
σωστά . Διότι Τύπος σημαίνει « ίχνος» , το σημάδι που αφήνει ένα χτύπημα σε κάποια επιφάνεια .« Θα πιστέψω την αλήθεια
, εάν αγγίξω το σημάδι που άφησαν τα
καρφιά πάνω στο σώμα του Χριστού» έλεγε ο
Θωμάς. Και στη σημερινή εποχή ο αναγνώστης αναζητώντας την αλήθεια «θέτει τον δάκτυλον επί των τύπον των ήλων». Και
δεν πιστεύει διότι η πίστη του στον «Τύπο» δυστυχώς απωλέσθη .
Το ερώτημα συνεπώς που
τίθεται είναι αν ο αναγνώστης μαθαίνει
την αλήθεια . Διότι η «Είδηση» η
αλήθεια σε τελευταία ανάλυση , έγινε στις μέρες μας εμπορεύσιμο
είδος που πωλείται κατά περίπτωση και μάλιστα νοθευμένο. ΄Έτσι η κοινή γνώμη εγκλωβισμένη
σε έναν ωκεανό παραπληροφόρησης, αδυνατεί να
σχηματίσει ορθή κρίση, με οδυνηρή συνέπεια να ποδηγετείτε ανάλογα με το κουτόχορτο που της σερβίρει αφειδώς
ο Τύπος και κατ επέκταση τα Μέσα
Μαζικής Ενημέρωσης.
Και ο δημοσιογράφος, από
πρώτης βαθμίδος κοινωνικός λειτουργός με
ύψιστο καθήκον να ενημερώνει και να
καλλιεργεί την κοινή γνώμη για το συμφέρον του έθνους και του λαού ,
μεταμορφώθηκε σε γραφίδα
του εκάστοτε εκδότη, συνήθως
οικονομικού παράγοντα με σκοπό να
παρουσιάζει το μαύρο-άσπρο σύμφωνα με
τις επιθυμίες του εργοδότη του
και την πολιτική που ακολουθεί.
Κάποτε ο Τύπος είχε παιδαγωγικό χαρακτήρα .Εμψύχωνε τον αναγνώστη, πρωτοστατούσε
στα μεγάλα ιδανικά , ενέπνεε τα
πλήθη Χαρακτηριστικό δείγμα ο ΤΥΠΟΣ στο
έπος του ΄40. στον οποίο οφείλεται τα
μέγιστα η εξύψωση του εθνικού φρονήματος των
Ελλήνων , και η εμπέδωση της πίστεως
του έθνους στα μεγάλα ιδανικά και
στην απαράμιλλη ιστορική του κληρονομιά
.
Σήμερα δυστυχώς παρατηρείται
μια αποστροφή του αναγνώστη προς
τον Τύπο και για να γίνει ελκυστικός ,ορισμένοι
εκδότες χωρίς ιστορική
διαδρομή στην ενημέρωση ,χρησιμοποιούν εντυπωσιακά θέματα που διεγείρουν τα βάρβαρα ένστικτα του ανθρώπου και
εξωραΐζουν τη βία τη βαρβαρότητα και
την κτηνωδία . Οποία ντροπή να
αναζητούν αναγνωσιμότητα
χαρίζοντας ποικίλης μορφής δώρα. Έτσι το
ιερό λειτούργημα της ενημέρωσης
σταδιακά και μεθοδευμένα έγινε σκύβαλο
προς βρώσιν της κοινής
γνώμης. Μια κοινή γνώμη που
ανταποδίδει ως μπούμερανγκ αυτό που της
σερβίρουν έντεχνα .
Δηλαδή την απαξία ιδανικών , την αθεΐα , τον ωχαδερφισμό , την
παρουσίαση ως προτύπων προς μίμηση
θεάματα και αναγνώσματα χαμηλού αισθητικού επιπέδου, εύληπτων μεν ,αλλά στην ουσία αποπλανητικών . Κυρίως για τη νεολαία
μας που
την αποναρκώνουν αμβλύνοντας
την αντίστασή της
προκαλώντας εθισμό.
Σαν απάντηση σε όλα αυτά τα θλιβερά για το σύγχρονο Τύπο λέγεται συνήθως το
«κοινότυπο» : Η κοινωνία αλλάζει .
Άρα και ο Τύπος ακολουθεί την πεπατημένη και εκσυγχρονίζεται..
Και βεβαίως οι εκσυγχρονιστές επιδιώκουν μιαν αυξητική τάση στα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως ρίχνοντας
πακτωλούς χρημάτων για την
απόκτηση ενός Μέσου. Οποίον ενδιαφέρον για την
ενημέρωση τη κοινής γνώμης !!!!
Αυτή η τάση που επικρατεί τα
τελευταία χρόνια από ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες για την απόκτηση ενός Μέσου Μαζικής Ενημερώσεως , δεν είναι τίποτε
άλλο από προσπάθεια αυξήσεως της
επιρροής τους και της εξουσιαστικής τους
δύναμης , με απώτερο στόχο, να διευρύνουν τις δήθεν εκσυγχρονιστικές αντιλήψεις στο λαό και να διαμορφώσουν την κοινή
γνώμη κατά το δοκούν Μια
κοινή γνώμη που εκφράζει συνήθως αυτό που της έχει σερβιριστεί έντεχνα ως
είδηση και πληροφορία. Δηλαδή το
ψεύδος ως αλήθεια , η ασχήμια ως ομορφιά
το κακό ως μέγιστο καλό το ανώφελο ως ωφέλιμο Πως αλλιώς να δικαιολογήσει κανείς τους πακτωλούς χρημάτων που διατίθενται σε μια μικρή αγορά που ασφυκτιά από εκδοτοτηλεοπτικές
επιχειρήσεις;
Η «Εστία» τον τελευταίο καιρό έριξε μια πέτρα στο γιαλό ταρακούνησε τα λιμνάζοντα νερά ρίχνοντας μια
ματιά στο παρελθόν με την παρουσίαση ενός άλλου Τύπου κάποιας παλιάς εποχής.
Μιας εποχής πιο ανθρώπινης , μιας
εποχής με ιδανικά
με κοινωνικά πρότυπα , μιας εποχής
όπου οι πνευματικοί ταγοί της εποχής έδιναν το παρόν και συμμετείχαν ενεργά στη διαμόρφωση της
κοινής γνώμης καθόριζαν το στίγμα της ελληνικής κουλτούρας τόνωναν το εθνικό
φρόνημα σηματοδοτούσαν τα κοινωνικά πρότυπα
ιεραρχούσαν τις
κοινωνικές αξίες καλλιεργούσαν
πνευματικά το λαό με τη γραφίδα τους. Ήταν άξιοι και υπεύθυνοι διαμορφωτές της
κοινής γνώμης. Σήμερα άραγε υπάρχουν
; Και
αν υπάρχουν έχουν τη δύναμη να
υψώσουν φωνή για έναν Τύπο
ελληνικό , έναν Τύπο για Έλληνες
αναγνώστες;