6 Οκτωβρίου 2017

Ένα τραγούδι... και 'κάποια' πεύκα

Γράφει, ο Ανυπόταχτος Καλαμιώτης


Η "αντιπαράθεση" και η ουσία

Την στιγμή που η καθημερινότητα των πολιτών του Ωρωπού περιλαμβάνει προβλήματα που ξεκινούν από την έλλειψη επαρκούς τοπικής συγκοινωνίας έως την απέλπιδα για πολλούς αναζήτηση εργασίας, αρκετοί τοπικοί μας παράγοντες αναλώνονται σε διαδικτυακούς διαλόγους προσωπικής αντιπαράθεσης και απορεί κανείς αν αυτοί ενδιαφέρουν τους δημότες.
...Κάπως έτσι, οι στίχοι ενός τραγουδιού του Γ. Μηλιώκα στο... facebook, έγιναν αφορμή αντιπαράθεσης. Αν και δεν γνωρίζω ακριβώς τον λόγο της ανάρτησης των στίχων, ο Μηλιώκας στο τραγούδι "Το Κακοσάλεσι" δεν είχε ποτέ σκοπό να υποτιμήσει τους Αυλωνίτες. Το συγκεκριμένο τραγούδι έχει συμβολικό χαρακτήρα και κοινωνικοπολιτική χροιά σατιρίζοντας την αστικοποίηση της ζωής. Δείχνει πως ένας άνθρωπος της αγροτικής επαρχίας χάνει την αθωότητά του ζώντας στη μεγάλη πόλη και τείνει προς την διαφθορά με... τα σκουπίδια να του μυρίζουν γιασεμί. Τώρα πως γίνεται, μια πλάκα; ή δυο στίχοι να γίνουν αντικείμενο επίσημης παρέμβασης αρχηγού παράταξης, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ποιος λέει τι και για ποιον στο μεγάλο "καφενείο" του διαδικτύου.
Η ουσία είναι πάντα στα γεγονότα, στα επιχειρήματα και στα απτά ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι τοπικές μας κοινωνίες.


Σε ποιον ανήκουν τα Καλαμιώτικα πεύκα; 

Τα δάση ανήκουν στα πεύκα τους και οι θάλασσες στα ψάρια τους, όπως έλεγε ένας παλιός μου φίλος. Τα καμμένα πεύκα του Καλάμου (όχι όλα βέβαια), όμως, κάποιοι τα φρόντιζαν έχοντας μάλιστα και αντίστοιχους Τίτλους στην κατοχή τους. Το μάζεμα του ρετσινιού είναι θεμιτός τρόπος να κερδίζεις ένα εισόδημα όταν είσαι ιδιοκτήτης δασικής έκτασης. Τι γίνεται όμως όταν τα πεύκα καούν και πρέπει να κοπούν; Ποιός δικαιούται την ξυλεία; Μήπως ο υπέρτατος... ιδιοκτήτης του δάσους το κράτος;
 Αυτό που εξέθεσε τα δάση στους κινδύνους της καταστροφής, το κράτος διεκδικεί και τους τελευταίους καρπούς τους...   
Προηγούμενο
Επόμενο