Ο Ωρωπός είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος καλλικρατικός δήμος. Αυτό και μόνο, ως δεδομένο, διαθέτει κάποια «αίγλη». Όμως η πραγματικότητα διαφέρει κατά πολύ από τέτοιου είδους διατυπώσεις. Οι ελλείψεις που υφίστανται σε κοινωνικό – ανθρωπιστικό πλαίσιο είναι μεγάλες. Είναι ευρέως γνωστό ότι πριν από λίγο διάστημα είχε λάβει χώρα μια πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών με σκοπό την δημιουργία ειδικού σχολείου Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στο Ωρωπό. Παρόλο που οι υπογραφές συγκεντρώθηκαν το σχολείο δεν φτιάχτηκε ποτέ. Γιατί? Ο δήμος παραχώρησε το παλιό δημοτικό του Μαρκοπούλου (προκάτ) γι αυτό το σκοπό. Ωστόσο τα κονδύλια δεν επαρκούσαν. Οι γονείς των παιδιών με ειδικές ανάγκες δεν τα παράτησαν εύκολα. Έφτασαν μέχρι το Υπουργείο Παιδείας όπου και πήραν το πράσινο φως. Όταν όμως απευθύνθηκαν στο Γενικό Λογιστήριο του κράτους η απάντηση ήταν ιδιαιτέρως αποκαρδιωτική. Δεν υπήρχαν κονδύλια για να χρησιμοποιηθούν για το συγκεκριμένο σκοπό. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα την άμεση συνέλευση του Δημοτικού συμβουλίου και την απόσυρση της παραχώρησης του εν λόγου χώρου.. Παιδιά με ειδικές ανάγκες που είναι στο δήμο μας είναι αρκετά. Όπως είναι κατανοητό το ζήτημα είναι πολύ σημαντικό. Το δε σχολείο του Χαλκουτσίου που ανήκει στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση δεν είναι άμεσα προσβάσιμο για αρκετά παιδιά καθώς δεν υπάρχει σχολικό λεωφορείο που να μεταφέρει τα παιδιά αυτά απ όλες τις περιοχές του Δήμου. Τα έξοδα της μετακίνησης για αρκετούς γονείς μπορεί να θεωρηθούν τροχοπέδη. Οι ελλείψεις βέβαια και του συγκεκριμένου σχολείου μέχρι πρότινος δεν ήταν λίγες καθώς και σήμερα δεν πληροί βασικές προϋποθέσεις όπως θέρμανση, παράλληλη στήριξη ή ειδικό τάπητα για την αποφυγή ατυχημάτων. Οι εξωτερικοί παράγοντες στήριξης είναι ανύπαρκτοι. Δεν υπάρχουν οι δημοτικές δομές για ψυχολογική υποστήριξη στους γονείς αλλά και δημιουργικές δραστηριότητες των ΑΜΕΑ, όπως δημοτικό κολυμβητήριο. Η αντιμετώπιση αυτή σε μια ευαίσθητη κοινωνική ομάδα μπορεί να θεωρηθεί ως αμέλεια ή ως αδιαφορία? Για ποιο λόγο στιγματοποιούνται οι ΑΜΕΑ και οι οικογένειές τους? Ο Εrving Goffman με το βιβλίο του «Στίγμα» επικεντρώνει την ανάλυσή του στην ανάδειξη του στίγματος, όχι ως παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς αλλά στην σημασία, στον τρόπο με τον οποίο τα άτομα στα οποία αποδίδεται αποδέχονται αυτή την «ετικέτα» ή όχι. Το στίγμα θα λέγαμε ότι μπορεί να κατηγοριοποιηθεί ως εξής: α. Στις διακρίσεις που αφορούν τα σωματικά χαρακτηριστικά (αναπηρίες), β. Ψυχικά (ψυχικά πάσχων) και τέλος γ. Τα φυλετικά χαρακτηριστικά (φυλή, εθνικότητα). H θεωρία της ετικέτας υποστηρίζει ότι τα νοήματα για τον εαυτό μας διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην κοινωνική μας ζωή. Στον πυρήνα της θεώρησης αυτής βρίσκεται η ιδέα ότι δεν υπάρχει παρεκκλίνουσα συμπεριφορά καθεαυτή. Αντιθέτως υπάρχουν συγκεκριμένοι τύποι ατόμων και δραστηριοτήτων που θα μπορούσαν να ταξινομηθούν ή να χαρακτηριστούν ως αποκλίνοντες. Με τον όρο αποκλίνοντες εννοούμε τα άτομα τα οποία δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες που τρέφει η κοινωνία για εκείνα, δεν προσανατολίζονται στις καθολικές νόρμες οι οποίες εγγράφονται στην παράδοση. Άραγε ο αποκλεισμός των ατόμων με ειδικές ανάγκες από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο είναι αποτέλεσμα των κοινωνικών ανισοτήτων, φόβου προς την διαφορετικότητα ή απλά έλλειψη παιδείας?
.jpg)
.jpg)
.jpg)
