Αργυρώ Βώβου
Πώς ξεκίνησε το ενδιαφέρον σας για τη θεατρική συγγραφή; Υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός ή έργο που σας ενέπνευσε;
Πριν ακόμη πάω δημοτικό, ώστε να μάθω να γράφω, θυμάμαι να σκέφτομαι ολόκληρες ιστορίες με πλοκή, αρχή, μέση και τέλος. Τις ιστορίες αυτές, εφόσον ακόμη δεν ήμουν σε θέση να τις γράψω, είτε τις χρησιμοποιούσα για να είναι η παρέα μου σε κάποιο μακρινό ταξίδι με το αυτοκίνητο, είτε έβαζα παιδιά που έκανα παρέα να τις φέρουν στη ζωή στην αυλή ενός σπιτιού με κανονικότατη διανομή ρόλων και -ας πούμε- σκηνοθετικές οδηγίες. Αργότερα, όταν έμαθα πια να γράφω, οι ιστορίες μου βρήκαν καταφύγιο στο χαρτί. Στην εφηβεία μετακόμισα και άλλαξα σχολείο, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να βρεθώ σε μια φάση απομόνωσης γιατί ένιωθα ότι δεν μπορούσα να βρω άτομα που να έχουμε κοινό κώδικα ώστε να χτίσω ουσιαστικές σχέσεις. Η κατάσταση αυτή με βοήθησε να γίνω αρκετά πιο δημιουργική και να ανακαλύψω νέες εκφάνσεις και επίπεδα στο κομμάτι της συγγραφής, πράγματα ωστόσο τα οποία δεν μπορούσα να εξωτερικεύσω διότι ειλικρινά δεν ένιωθα ότι υπήρχε ένα γόνιμο , σοβαρό και ενθαρρυντικό περιβάλλον για να το κάνω αυτό. Για να μην παρεξηγούμαι, όταν αναφέρομαι σε μη ενθαρρυντικό περιβάλλον εννοώ το σχολείο. Το Γυμνάσιο και το Λύκειο για μένα ήταν κάτι σαν το μακρινό ταξίδι που περιγράφω παραπάνω. Στοχαστικό κεφάλαιο. αλλά αρκετά μοναχικό. Οι μετέπειτα σπουδές μου στο θέατρο, καθώς και η συνύπαρξή μου με ανθρώπους που σχετίζονταν με αυτό, σταδιακά με ώθησαν σε μια καλλιτεχνική εξωστρέφεια που μου είναι ταυτόχρονα οικεία αλλά και τρομερά ανοίκεια.
Πώς πιστεύετε ότι οι σπουδές σας στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών σας βοήθησαν να αναπτύξετε τη γραφή σας;
Ένας ακαδημαϊκός χώρος, όπως το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Αθήνας που έχει ως πυρήνα το θέατρο και την καθημερινή τριβή και μελέτη γύρω από αυτό, είχε σίγουρα τεράστια επιρροή σε εμένα, πρώτον διότι ένιωσα ότι βρίσκομαι στο σωστό τόπο και χρόνο για να επιτρέψω στον εαυτό μου να είναι εξωστρεφής καλλιτεχνικά και δεύτερον διότι μέσα από την έρευνα ανακάλυψα την ύπαρξη και παρουσία σημαντικών για εμένα ανθρώπων του θεάτρου όπως ο Πολωνός Tadeusz Kantor (1915-1990) . Ο Kantor και το έργο του είναι για εμένα σοβαρή επιρροή και πηγή έμπνευσης ως και σήμερα. Ήταν μάλιστα ο λόγος που έζησα σχεδόν ένα χρόνο στην Πολωνία προκειμένου να μελετήσω το έργο του.
Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείτε όταν γράφετε ένα θεατρικό έργο; Από πού αντλείτε έμπνευση;
Κυρίως παρατηρώ και καταγράφω τι συμβαίνει γύρω μου. Έχω τρομερή δυσκολία/άρνηση να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους, επομένως από μικρή παρατηρώ τα πάντα για λόγους κοινωνικής - και όχι μόνο - επιβίωσης. Η έμπνευσή μου εστιάζει στις λεπτομέρειες και στα μικρά (φαινομενικά ασήμαντα) γεγονότα και καταστάσεις που όμως μπορεί να αποτελούν ένα καίριο κομμάτι στο συνονθύλευμα μιας μεγάλης και σοκαριστικής κατάστασης. Όταν γράφω ένα έργο, συνήθως χρησιμοποιώ διάφορες λίστες αναπαραγωγής με μουσική που έχω συσχετίσει με τους χαρακτήρες και το έργο που γράφω.
«τι θα πει η μάνα σου όταν δει το πτώμα σου» Τι σας οδήγησε στην επιλογή αυτού του ιδιαίτερου τίτλου και ποια θέματα θέλετε να αναδείξετε μέσα από το έργο;
Ο τίτλος είναι μια κραυγή. Μια διαμαρτυρία απέναντι σε μια πραγματικότητα, μια γενιά ανθρώπων που έφερε στον κόσμο παιδιά με μηδενική αίσθηση ευθύνης ως προς την ασφάλεια της σωματικής και ψυχικής τους ακεραιότητας. Είναι μια συνάντηση ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Η ανάγκη για αποδοχή και για μια αγκαλιά που στόχο έχει τη συνειδητοποίηση της σημασίας του να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο. Ταυτόχρονα είναι μια εκδοχή του γνωστού “τι θα πει ο κόσμος” μόνο που εδώ ο κόσμος είναι εκείνοι που μας έφεραν στη ζωή. Ο τίτλος είναι σκληρός, η γέννηση και η επιβίωση ενός ανθρώπου σε έναν κόσμο που δε νιώθει ασφαλής είναι σκληρότερη.
«ραδιενεργές χασάπισσες»: Πώς προέκυψε η ιδέα για αυτό το έργο και ποια μηνύματα θέλετε να μεταδώσετε στο κοινό;
Το συγκεκριμένο έργο είναι μια σουρεαλιστική εκδοχή των εφηβικών μου χρόνων με αρκετή δόση μαύρου χιούμορ και gore στοιχείων. Θα μπορούσε να αποτελεί και μια παρωδία ως προς το σχολείο και το τι μου έμεινε από αυτό. Στο τέλος του έργου, το εργοστάσιο χιονιού που είναι χτισμένο στη βουνοπλαγιά πάνω από το σχολείο κατά λάθος ελευθερώνει μια γιγάντια χιονοστιβάδα. Η χιονοστιβάδα πέφτει πάνω στο σχολείο και θάβει για πάντα δυο έφηβα κορίτσια που μόλις είχαν εξοντώσει τον διευθυντή του σχολείου. Ο κόσμος, όπως τον ήξεραν ως τότε, πεθαίνει μαζί και οι εαυτοί τους, όπως τους ήξεραν ως τότε, χάνονται για πάντα. Όπως ακριβώς συμβαίνει όταν κάποιος αποφοιτήσει από ένα σχολείο. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κάποιο μήνυμα. Το συγκεκριμένο έργο υπάρχει ολόκληρο στο διαδίκτυο για όποιον έχει την περιέργεια να το διαβάσει στην ιστοσελίδα της Ανοικτής Βιβλιοθήκης.
Ποιοι είναι οι μελλοντικοί σας στόχοι ως θεατρική συγγραφέας; Υπάρχουν συγκεκριμένα θέματα που θέλετε να διερευνήσετε στο μέλλον;
Ελπίζω να συνεχίσω να γράφω και να δημιουργώ όσο έχω ακόμη πράγματα να πω, όπως τώρα, και όχι όταν δεν έχω. Αρχές του 2025 θα ανέβει το νέο μου θεατρικό έργο που έχει τίτλο “Ο Βήχας” σε σκηνοθεσία της Βάσιας Σκιαδά την οποία εκτιμώ και εμπιστεύομαι πολύ. Με πυρήνα την « Άλκηστις» του Ευριπίδη, το έργο επικεντρώνεται σε ζητήματα ταυτότητας και εξουσίας με αρκετή δόση μαύρου χιούμορ και διάφορων υπερβατικών καταστάσεων. Το σημαντικό είναι ότι σε όλες τις δραματικές παύσεις του έργου υπάρχει μια θέση για τον βήχα του θεατή.
Σας το υπόσχομαι
*Από την Έντυπη έκδοση του "Φάρου"
