Ο Κώστας Παπαχρήστος μας ξεδίπλωσε με λεπτομέρειες τα προβλήματα και τις δυσκολίες των εργαζόμενων δικυκλιστών, ένα επαγγελμα που κυριαρχεί στην εποχή μας (courier, delivery και κάθε άλλου είδους εργασία με δίκυκλο) αλλά παράλληλα θρηνεί απώλειες στην άσφαλτο κάθε χρόνο. Ο κ. Παπαχρίστος αναφέρθηκε στις δράσεις, στο όραμα και τις διεκδικήσεις της Συνέλευσης που ξεπερνούν την συντεχνία και στοχεύουν σε κοινούς αγώνες με όλη την εργατική τάξη, αλλά και σύνδεση με την κοινωνία. Αναφέρθηκε στην εργασιακή δυστοπία στην οποία ζούμε, σήμερα, και την ανάγκη για διεκδικήσεις. Έκανε ιδιαίτερη αναφορά στον νόμο 4808/2021 λέγοντας πως, ενώ τα πρώτα 50 περίπου άρθρα φαίνεται να βρίσκονται στη σωστή κατεύθυνση, τα υπόλοιπα 70 σβήνουν και "ξετινάζουν" ό,τι έχει απομείνει ως όπλο για τους εργαζόμενους. "Πρόκειται για επαίσχυντα άρθρα.
Θα ξηλώσουμε τον νόμο με όλες τις δυνάμεις της εργατικής τάξης", ανέφερε χαρακτηριστικά.
Θα ξηλώσουμε τον νόμο με όλες τις δυνάμεις της εργατικής τάξης", ανέφερε χαρακτηριστικά.
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ήταν και εισήγηση - παρουσίαση του καθηγητή κ. Καψάλη. "Σπανίζουν οι προσκλήσεις για τα εργασιακά και έχουν μικρή συμμετοχή" ανέφερε. "Δυστυχώς τα εργασιακά έχουν υποπολιτικοποιηθεί. Τα κινήματα εστιάζουν αλλού, όπως στα ανθρώπινα δικαιώματα και την έμφυλη βία. Οι εργασιακές σχέσεις σε λίγο δεν θα διδάσκονται καθόλου στην Ελλάδα." Παρομοίασε τα εργασιακά με γύρους του ρινγκ με τον πρώτο να διαδραματίζεται στην οκταετία των μνημονίων 2010-2018 και τον δεύτερο να ξεκινά από το 2019 και μετά, με όχημα την Πανδημία. Μίλησε για την εξατομίκευση των εργασιακών σχέσεων που ξεκίνησε, ήδη, πριν από το 2010 με το διαχωρισμό σε παλιούς και νέους εργαζόμενους. Από το 2010 και μετά τα συνδικάτα, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, οι κλαδικές οργανώσεις δέχτηκαν χτυπήματα, το ίδιο και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας κάτι που δεν έχει συμβεί πουθενά στην Ευρώπη. Αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στην ατομική διαπραγμάτευση ανάμεσα πια σε εργαζόμενο και σε εργοδότη χάνοντας κάθε αίσθημα συλλογικότητας και αλληλεγγύης. Η Ελλάδα βρίσκεται στον πάτο των συλλογικών δικαιωμάτων στην εργασία με 18%, ενώ ο μέσος όρος της Ευρώπης βρίσκεται στο 60 με 70%. Για να κερδίσουμε το έδαφος θα χρειαστούν τουλάχιστον 25 χρόνια. Τα συνδικάτα έχουν χάσει το θεσμικό τους ρόλο και δεν έχουμε πια τρόπους αντίδρασης. Στον πάτο βρίσκεται και η συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα με μόνο 1 στους 10 περίπου να συμμετέχει. Μετά το 2010 έχουμε σταθερή απορρύθμιση των εργασιακών δικαιωμάτων (η λεγόμενη ευέλικτη εργασία) τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στο δημόσιο τομέα, μία κατάσταση που έχει κυριαρχήσει και έχει παγιωθεί όσο κι αν βελτιώνεται η οικονομία. Μετά τις ομιλίες ακολούθησε συζήτηση και κατατέθηκαν απορίες και σκέψεις από τους παρευρισκόμενους.