Χρόνια τώρα σκεφτόμουν πως η γιορτή της γυναίκας δεν έχει θέση στη ζωή μας, αφού γι αυτήν κάθε μέρα είναι γιορτή....΄Ωσπου η πραγματικότητα και η εμπειρία με οδήγησε να αναθεωρήσω την άποψή μου... Δεν γιορτάζουν σήμερα ή κάθε μέρα όλες οι γυναίκες.... Ο κόσμος μας συντηρεί τις αδικίες σε βάρος κοριτσιών και γυναικών στις εμπόλεμες χώρες ή σε αυτές που δεδομένες συνθήκες δεν τους επιτρέπουν να χαρούν ούτε την μητρότητά τους,ούτε την θηλυκότητά τους ούτε τις γιορτές της ειρήνης.. Πολύ σκληρές επίσης και απάνθρωπες οι συνθήκες για τις μητέρες που αγκαλιάζουν νεκρά τα παιδιά τους από πείνα, από αρρώστιες ή πόλεμο... Αντίθετα στις κοινωνίες της ευημερίας και του πολιτισμού...οι γυναίκες επιλέγουν από μόνες τους να απωλέσουν τις πηγές της χαράς τους...Μέσα από τις διεκδικήσεις δήθεν της ισότητάς τους με τους άνδρες απαρνούνται την θηλυκότητά τους.... Απαρνούνται την μητρότητα... Απαρνούνται την μοναδικότητά τους... Και μετά με μια αναπόφευκτη νοσηρότητα καταφεύγουν στην προσπάθεια υποταγής ή αιχμαλωσίας του άνδρα χρησιμοποιώντας πολλά και διάφορα αθέμιτα μέσα,μεσαιωνικού τύπου, σκοτεινές πλεκτάνες, σε μια απίστευτα άρρωστη αγωγή ως μητέρες στους γιούς τους, η οποία εμποδίζει την ισορροπία τους και την ανάπτυξη της υγιούς προσωπικότητάς τους και προφανώς της ευτυχίας τους......Γι αυτό το πολυπληθές είδος γυναικών μόνο αποτροπιασμό μπορεί να εκφράσει κάποιος... και συμπάθεια για την δυστυχία τους...
΄Ετσι σήμερα η ανθρωπότητα θα έπρεπε να επιδοθεί στην αποκατάσταση των ανισοτήτων μεταξύ των γυναικών σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου,στην εκπαίδευση και κατάρτιση και στην συμβουλευτική για να αποκτήσουν όλες οι γυναίκες αυτοεκτίμηση για το σύνολο των απίθανων χαρακτηριστικών τους και την αποδοχή της σημαντικότητας της μητρότητας. Και κυρίως να προβάλει πρότυπα γυναικών που εκτός από τη θηλυκότητά τους καλλιέργησαν τις κοινές με τον άνδρα αρετές που συνοψίζονται στην ανδρεία....
Σήμερα πολλά μπερδεμένα συναισθήματα γεννώνται με τη γιορτή μας..Λίγο η αυταπάτη,λίγο η πικρία της προδοσίας από έναν πολιτισμό που προβάλλει μεν την γυναίκα αλλά φροντίζει να την αποπροσανατολίζει ή να την σκοτώνει με τους πολέμους,την πείνα και την ασθένεια,λίγο η απουσία της ελπίδας που σκοτώνεται στα γυναικεία πάθη...στην επιδίωξη της πλήρους υποταγής του ανδρικού φύλου....Δεν μπορούμε να γιορτάσουμε έτσι....Αναβάλλεται....
Χριστίνα Νικηταρά