Το
αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα -ίσως και νωρίτερα απ’ όσο περιμένουμε- θα
πραγματοποιηθεί το Αναπτυξιακό Συνέδριο της Ανατολικής Αττικής.
Τα
συγκεκριμένα συνέδρια, που πραγματοποιούνται σε όλη την Ελλάδα, έχουν ως στόχο την
διαβούλευση με τις κατά τόπους τοπικές κοινωνίες, ώστε με την ενεργή συμμετοχή
των πολιτών να διαμορφωθεί το νέο παραγωγικό μοντέλο της χώρας, στην
Μεταμνημονιακή εποχή που αρχίζει από τον Αύγουστο του 2018. Μετά το πέρας όλων
των προγραμματισμένων συνεδρίων και την
πλήρη διαμόρφωση του νέου παραγωγικού
μοντέλου, η Κυβέρνηση προτίθεται να προχωρήσει στην Νομοθέτησή του, ώστε να
διασφαλισθεί η υλοποίηση του μέσα σε ορίζοντα δεκαπενταετίας, ως νόμος πλέον
του κράτους.
Ένας
από τους βασικούς στόχους του νέου παραγωγικού μοντέλου είναι η σύνδεση και η
συνεργασία όλων των τομέων της παραγωγικής διαδικασίας δηλαδή του πρωτογενούς, του δευτερογενούς και του τριτογενούς τομέα, με ιδιαίτερη έμφαση στους νέους επιχειρηματίες
και νέους παράγωγους, τα συνεργατικά
σχήματα όπως οι συνεταιρισμοί, οι ΚΟΙΝΣΕΠ, οι ομάδες παραγωγών και γενικότερα σε
οποιοδήποτε σχήμα στοχεύει στην ανάδειξη του παραγωγικού και ποιοτικού πλούτου
της πατρίδας μας.
Αυτές,
λοιπόν, είναι οι βασικές αρχές που διέπουν τη λογική των αναπτυξιακών συνεδρίων.
Δεν πρόκειται, δηλαδή, για ένα ακόμα συνέδριο όπου οι αρμόδιοι φορείς θα καταθέσουν
τις απόψεις τους και τα προβλήματά τους, θα κληθούν να παραστούν Υπουργοί, Βουλευτές,
πολιτικοί και κρατικοί παράγοντες, θα δοθούν υποσχέσεις, οι οποίες θα ξεχαστούν
μόλις σβήσουν τα φώτα του συνεδρίου…..
Αντίθετα,
στα συγκεκριμένα αναπτυξιακά συνέδρια, η σημαντική δουλεία ξεκινάει πριν από
την έναρξή τους, συνεχίζεται κατά την διάρκειά τους και κορυφώνεται μετά το
τέλος του, γιατί, όπως ανέφερα και προηγουμένως, τα πορίσματά τους, αυτά δηλαδή
που θα αποφασιστούν και θα εξαγγελθούν, θα γίνουν νόμος του κράτους που θα
δεσμεύει για την υλοποίησή τους όχι μόνο την σημερινή Κυβέρνηση αλλά και τις
επόμενές. Θα αποτελέσει το νέο κοινωνικό
συμβόλαιο που θα υπογραφεί με τον Ελληνικό Λαό στην μεταμνημονιακή Ελλάδα.
-------------
Από
πλευράς μου θα ήθελα να καταθέσω κάποιες σκέψεις σχετικά με την επόμενη μέρα
του Δήμου μας, με την ελπίδα ότι μπορεί να αποτελέσουν το έναυσμα για την
έναρξη ενός κοινωνικού διαλόγου.
Αγαπητοί
φίλοι,
ο
Δήμος Ωρωπού, έτσι όπως διαμορφώθηκε από το 2010 και μετά, έχει όλα τα
προτερήματα αλλά και όλα τα προβλήματα που παρουσιάζει η πλειοψηφία των Δήμων όλης
της Ελλάδας: δηλαδή, συνδυάζει ορεινό όγκο και παραλιακό μέτωπο, έχει μεν άμεση
επαφή με το εθνικό οδικό δίκτυο αλλά και το ‘’αγκάθι’’ των διοδίων. Έχει
αξιόλογο φυσικό πλούτο, όπως η περιοχή γύρω από την λίμνη του Μαραθώνα, ο ορεινός
όγκος της Πάρνηθας που εκτείνεται από την περιοχή των Αφιδνών μέχρι τον Αυλώνα, αλλά ταυτόχρονα
έχει και το μεγάλο πρόβλημα της περιβαλλοντικής ρύπανσης του Ασωπού. Έχουμε, επίσης, και τεράστια πολιτιστική
κληρονομιά: αρχαιολογικούς χώρους, νεότερα μνημεία (όπως οι φυλακές του Ωρωπού),
την πολιτιστική κληρονομιά των Αρβανιτών (μην ξεχνάμε πως στην περιοχή μας
υπάρχει και ο πολιούχος των Αρβανιτών, Άγιος Μερκούριος, στις Αφίδνες), όμως, έχουμε
να αντιμετωπίσουμε και το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων και των
οικιακών λυμάτων, το οποίο μπορεί να δώσει μια αναπτυξιακή προοπτική στην
περιοχή μας ή το αντίθετο…
Όλοι
μας αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε μπροστά μας πεδίον δόξης, διότι ο τόπος μας ‘’από πίσω αυλή της Αθήνας’’ μπορεί να
μετατραπεί σε μία περιοχή πρότυπο. Όλα αυτά, βέβαια, είναι διαπιστώσεις κοινές
για όλους μας, οι περισσότερες.
Εκείνο
που φαίνεται να λείπει είναι η κατάθεση κάποιας πρότασης. Πώς, δηλαδή θα
καταφέρουμε να αναδείξουμε όλα αυτά τα καλά και πώς, από την άλλη μεριά, θα βρούμε
λύσεις για τα προβλήματα. Επίσης, θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος πως αυτά
τα θέματα άπτονται της αρμοδιότητας της εκάστοτε δημοτικής αρχής ή της περιφέρειας
ή της εκάστοτε Κυβέρνησης. Κι έτσι είναι!
ΟΜΩΣ,
αγαπητοί συνδημότες, πιστεύω πραγματικά ότι όσο εμείς, οι απλοί πολίτες, δεν μπαίνουμε
μπροστά και ενωμένοι –γιατί τα προβλήματα και οι αγωνίες είναι κοινά για όλους,
όπως κοινό είναι και το όραμα για το
καλύτερο αύριο του τόπου μας- καμία δημοτική αρχή,
καμιά περιφερειακή διοίκηση αλλά και καμιά Κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει αυτό
που πραγματικά πρέπει να γίνει. Ο Μακρυγιάννης έλεγε πως πρέπει να «Είμαστε εις το
"εμείς" κι όχι εις το "εγώ". Και εις το εξής να μάθομεν
γνώση, αν θέλομεν να φκιάσομεν χωριόν, να ζήσομεν όλοι μαζί.» Και να ζήσουμε όσο καλύτερα
μάς επιτρέπουν οι συνθήκες και οι συγκυρίες της εποχής μας, θα προσέθετα, εγώ.
Γι’ αυτό, νομίζω πως εν όψει του συγκεκριμένου συνεδρίου, θα πρέπει η όλη διαδικασία
να γίνει αντίστροφα από ότι είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα, από τα κάτω προς τα
πάνω, δηλαδή. Να μην αρκεστούμε σε μια τοποθέτηση επί των θεμάτων που θα μας
καθορίσουν, ΑΛΛΑ να καθορίσουμε εμείς, οι απλοί πολίτες και οι συλλογικότητες
την ατζέντα. Αυτό να γίνει κτήμα της δημοτικής και περιφερειακής διοίκησης,
ώστε να ενταχθεί στο αναπτυξιακό πλαίσιο της Κυβέρνησης.
Τέλος,
θα ήθελα να καταθέσω και κάποιες προτάσεις σχετικά με την αναπτυξιακή πορεία
του τόπου μας. Θα ξεκινήσω από τα ορεινά χώρια του Δήμου μας (ας με συγχωρέσουν οι φίλοι της παραλίας,
αλλά και λόγω καταγωγής αλλά και επειδή αισθάνομαι την υποχρέωση να εκφράσω
λίγο τον θυμό των κατοίκων των ορεινών, που νιώθουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας
από το 2010 ως και σήμερα, θα ξεκινήσω
από τα χωριά μας) και θα καταλήξω στο παραλιακό κομμάτι του δήμου.
Πρώτα
απ’ όλα, θα ξεκινήσω από την περιοχή γύρω από την λίμνη του Μαραθώνα. Λίγοι
γνωρίζουν ότι η Λίμνη του Μαραθώνα είναι τα διοικητικά όρια της πρώην
Κοινότητας Καπανδριτίου. Όπως περιγράφεται και στην νομοθεσία αλλά και σύμφωνα
με την ΕΛΣΤΑΤ, η Λίμνη απογράφεται στον Δήμο Ωρωπού. (Ακόμα θυμάμαι, όταν σε
μια συνάντηση με τον πρώην δήμαρχο
μιλούσα για την ανάπτυξη της περιοχής και χρησιμοποιούσα το τοπωνύμιο «Συρράκο»,
εκείνος νόμιζε πως μίλαγα για φυσικό πρόσωπο). Την συγκεκριμένη περιοχή την
διέπουν δύο νόμοι: ο νόμος για την προστασία της Λίμνης και ο νόμος για την
προστασία του Πεντελικού Κάλλους. (Αν
είναι δυνατόν, η ευθύνη για την προστασία
του πεντελικού να βαρύνει το Καπανδρίτι και όχι την Πεντέλη! Άλλη μια τρέλα της Ελληνικής Δημόσιας
Διοίκησης και Νομοθεσίας!) Η περιοχή γύρω από την λίμνη μπορεί να
αξιοποιηθεί τόσο αγροτικά όσο και τουριστικά, με το οικονομικό εργαλείο που
λέγεται αγροτουρισμός, για τον οποίο δεν χρειάζεται να υπάρχουν μεγάλες
εγκαταστάσεις, αρκεί να χρησιμοποιηθεί σωστά ο φυσικός πλούτος της περιοχής.
Συμβαίνει ήδη στην Λίμνη Πλαστήρα αλλά και στη Λίμνη Κόμο, στην Ιταλία.
Θα
ήθελα να κάνω μια στάση στο μείζον πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι του
Πολυδενδρίου, που αναμένουν από το 2014 να πάρουν ΦΕΚ για το Γενικό Πολεοδομικό
Σχέδιο από την Επιτροπή Μητροπολιτικού Σχεδιασμού. Αυτή η εκκρεμότητα αποτελεί
από μόνη της ανάχωμα σε οποιαδήποτε αναπτυξιακή προοπτική της περιοχής.
Συνεχίζοντας,
θα ήθελα να μιλήσω για την αξιοποίηση του ορεινού όγκου της περιοχής μας, με ταυτόχρονη αξιοποίηση του τρένου, αγαπητοί
φίλοι. Όπως γνωρίζουμε, παράλληλα με τον ορεινό όγκο εκτείνονται και οι γραμμές
του τρένου που περνούν από Αφίδνες, Μαλακάσα και Αυλώνα. Ο συνδυασμός αυτός, είναι κατά την
γνώμη μου αξιοποιήσιμος και μπορεί να δημιουργήσει μια τεράστια αναπτυξιακή
δυναμική στα χωριά μας, διότι εξασφαλίζει την πρόσβαση, γεγονός που κάνει
ευκολότερα επισκέψιμο το Βουνό που, ούτως ή άλλως, είναι σπάνιας ομορφιάς και
διαθέτει αξιοθέατα, όπως η «Λίμνη Μπελέτσι»,
η εκκλησία του πολιούχου των Αρβανιτών και άλλα.
Κατεβαίνοντας
προς τα παραθαλάσσια χωριά μας, θέλω να αναφερθώ στην οριοθέτηση του Αιγιαλού
αλλά και στη βεβαιότητά μου ότι η πλήρης απόδοσή του στους Δημότες θα λύσει
ουσιώδη προβλήματα των κατοίκων και των καταστηματαρχών του Δήμου μας. Επίσης, η
απόδοση στον Δήμο του χώρου των παλαιών φυλακών του Ωρωπού, προκειμένου να
σχεδιαστεί η δημιουργία ενός κέντρου πολιτιστικής κληρονομίας και δημοκρατίας,
κάτι που λείπει από την περιοχή μας.
Κλείνοντας
θα σταθώ σ΄ ένα ιδιαίτερα σοβαρό πρόβλημα, που απασχολεί τους τους κατοίκους όχι
μόνο του Ωρωπού αλλά του συνόλου της Ανατολικής Αττικής: την διαχείριση των
απορριμμάτων. Πριν από περίπου δύο χρόνια η Περιφέρεια Αττικής εκπόνησε ένα μεγαλόπνοο
σχέδιο και ζήτησε απ’ όλους τους Δήμους της Αττικής να καταθέσουν τοπικά σχέδια
διαχείρισης ώστε να πραγματοποιηθεί και στην χώρα μας αυτό που γίνεται σ’ όλες
τις προηγμένες χώρες του κόσμου, δηλαδή ο κάθε δήμος να διαχειρίζεται μόνος του
τα απορρίμματά του, με υψηλά περιβαλλοντικά στάνταρ. Όταν είδε το φως της
δημοσιότητας το σχέδιο που κατατέθηκε από τον δήμο μας, αντιδράσαμε και το καταγγείλαμε. Και καλά κάναμε, αλλά μόνο
στη βάση της δημιουργίας ΧΥΤΥ στο
Πολυδένδρι. Δυστυχώς, όλοι σταθήκαμε κατώτεροι
των περιστάσεων διότι κάνεις, μα κανείς μας, δεν μπήκε στην ουσία της κριτικής
που έπρεπε να γίνει. Δηλαδή, πως το συγκεκριμένο σχέδιο δεν είχε κανένα όραμα
και καμία προοπτική, διότι μίλαγε για δημιουργία ΧΥΤΥ, μίλαγε για σταθμό μεταφόρτωσης απορριμμάτων,
τα οποία θα κατέληγαν σε κάποια χωματερή είτε των Λιοσίων είτε κάπου αλλού. Δηλαδή
μία από τα ίδια.
Η λογική των χωματερών, όμως, σε οποιαδήποτε
μορφή τους -και ευτυχώς, κατ’ εμέ- έχει
ξεπεραστεί εδώ και χρόνια, μόνο εμείς την κρατάμε ως χώρα. Πρέπει πλέον να
περάσουμε στη νέου τύπου διαχείριση απορριμμάτων, όπου η διαλογή θα ξεκινάει
από τα σπίτια μας, με τέσσερις διαφορετικούς κάδους που θα καταλήγουν στην
μονάδα επεξεργασίας και παραγωγής ενέργειας, του κάθε δήμου, όπως γίνεται
παντού στην Ευρώπη. Αυτό αποφέρει τεράστια οικονομικά και κοινωνικά οφέλη για
την κάθε περιοχή. Αυτό, βέβαια, απαιτεί όχι μόνο μια πολιτική απόφασή, αλλά, πρώτιστα,
διαμόρφωση κοινής κουλτούρας πάνω στο συγκεκριμένο θέμα και στήριξη και συνέπεια
από τους δημότες, στη συνέχεια. Έχω προσωπικό παράδειγμα από τα χωριά της
Ιταλίας, όταν ήμουν φοιτητής εκεί, όπου
όταν ο Δήμος άρχισε πιλοτικά το συγκεκριμένο πρόγραμμα επί δύο και πλέον μήνες
είχε φέρει ειδικούς και έκανε σεμινάρια στους κάτοικους του εκεί Δήμου για το
πώς θα εφαρμοστεί το πρόγραμμα, με αποτέλεσμα όλοι τους να γίνουν δεκτές και
πομποί του σχεδίου, που σήμερα αποφέρει σημαντικά οικονομικά και κοινωνικά
οφέλη στην εκεί τοπική κοινωνία.
Τα ζητήματα που σας έθεσα είναι μόνο μερικά
απ’ αυτά που θα μπορούσαν να μας απασχολήσουν και να τεθούν από πλευράς μας -δήμου
και συλλογικοτήτων- στο επικείμενο αναπτυξιακό συνέδριο. Επέλεξα να αναφερθώ
στα πιο σημαντικά κατά τη γνώμη μου, ΑΛΛΑ σε κάποια άλλα, που ενώ δεν είναι στην καθημερινή ατζέντα μας,
πιστεύω πως μπορούν να αποτελέσουν την απαρχή ενός μεγάλου κοινωνικού διαλόγου,
προκειμένου να θέσουμε τους στόχους της επόμενης μέρας στον τόπο μας.
Σας
ευχαριστώ.
Γιάννης
Μπουλέκος
Νομικός
.jpg)
.jpg)
.jpg)
