18 Σεπτεμβρίου 2017

Γιατί με Γιάννη Ραγκούση και γιατί τώρα…


2o/9/2017
*Του Βαγγέλη Μυτιληναίου.

Η δυναμική που έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες μέρες με την επικείμενη ανασυγκρότηση της δημοκρατικής - προοδευτικής παράταξης κατόπιν των αποφάσεων του Συνεδρίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης τον περασμένο Ιούνιο και τις εγγυήσεις που παρέχει η επιτροπή του Καθηγητή κ. Αλιβιζάτου για την περεταίρω εξέλιξη του εγχειρήματος και εν μέσω των τραγικών αδιεξόδων που έχει φέρει η αδιέξοδη διαχείριση της Κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου και έχουν καταστήσει τη χώρα βαλτωμένη στα ψέματα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τη διεθνή ανυποληψία καθιστούν μέγιστη ανάγκη να συζητήσουμε αναλυτικά τα προτάγματα για την επόμενη μέρα, τη φυσιογνωμία, το πολιτικό πλαίσιο και τις κοινωνικές αναφορές που πρέπει να έχει η παράταξή μας μετά τη δημιουργία του νέου ενιαίου πολιτικού φορέα, καθώς και ένα συγκεκριμένο πακέτο προοδευτικών μεταρρυθμίσεων στο κράτος και τη δημόσια διοίκηση.


Αποτελεί ζωτική ανάγκη ένα σχέδιο πρώτα και κύρια στην κατεύθυνση της παραγωγικής ανασυγκρότησης και την άμεση επούλωση των πληγών που προκάλεσε η κρίση στην κοινωνία με την άμεση προσέλκυση επενδύσεων. Γι’ αυτό η πολιτική ατζέντα του Γιάννη Ραγκούση αποτελεί με διαφορά την πιο σαφή πολιτική πρόταση - και αυτές είναι ουκ ολίγες -  για την επόμενη μέρα τόσο για τη Νέα Προοδευτική Παράταξη όσο και για τη χώρα τόσο για το πλαίσιο που μπορεί να διαμορφώσει μια μεγάλη πλειοψηφική ευρωπαϊκή παράταξη της Αριστεράς και του Κέντρου όσο και για τις άμεσες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η Ελλάδα για να σταματήσει ο κύκλος των συνεχών κρίσεων από το 2008 και να μπει επιτέλους πάτος στο βαρέλι…


Ταυτόχρονα η πρόταση Γιάννη Ραγκούση έχει και μια άλλη καθοριστική παράμετρο και γι’ αυτό αν στηριχτεί μαζικά θα αποτελέσει τον καταλύτη στις εξελίξεις. Απευθύνεται και αναφέρεται στη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου της εργασίας, της υγιούς επιχειρηματικότητας, των πραγματικών παραγωγικών δυνάμεων που δεν έχουν και δεν θέλουν να ορίζουν και να ορίζονται από πελατειακά δίκτυα και παλαιοκομματικά δοβλέτια, πασχίζουν να δημιουργήσουν μέσα σε ένα πολύ δύσκολο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον.


Έχει έρθει η ώρα επιτέλους τις εξελίξεις αυτής της χώρας να τις ορίζουν κυρίως οι άνθρωποι που ξυπνούν νωρίς, εργάζονται σε δύσκολες συνθήκες εν μέσω βαθιάς κρίσης, μοχθούν πάνω από τα βιβλία, τους υπολογιστές, ή τα χειρονακτικά εργαλεία τους, δουλεύουν στον τουρισμό, στην αγροτική παραγωγή, την - αναιμική - βιομηχανία και πασχίζουν να καλυτερεύσουν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους και να βρουν προοπτικές μέσα σε καθεστώς δημοσιονομικής ασφυξίας. Η “επόμενη Ελλάδα” της ατζέντας του Γιάννη Ραγκούση είναι το σύνολο των πιο ενεργών κομματιών της κοινωνίας που αν φύγει μπροστά θα συμπαρασύρει ολόκληρη τη χώρα και θα ξεπεράστεί η κρίση που και δυσκολευτήκαμε να καταλάβουμε και αντιμετωπίστηκε σε μόλις μερικά χρόνια και με τρομερά επώδυνα κοινωνικά μέτρα. Η επόμενη Ελλάδα δεν μπορεί παρά να είναι μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα με μηχανισμούς κοινωνικής λογοδοσίας, σύγχρονο κράτος που λειτουργεί άμεσα και γρήγορα, με νέο Σύνταγμα Προεδρικής Δημοκρατίας, που εξασφαλίζει σταθερότητα και ξεπέρασμα των πελατειακών λογικών με τη διαπλοκή εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, γρήγορη δικαιοσύνη, σαφείς νόμους και κανόνες στη λειτουργία του κράτους.   


Η “επόμενη Ελλάδα” δεν μπορεί να είναι πολιτικοί και πολιτευτές που στρογγυλοκάθονται στην Κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο δεκαετίες δουλεύοντας για τον εαυτό τους και την πελατεία τους, η “επόμενη Ελλάδα” δεν μπορεί να είναι η συνταξοκρατία του Μητρόπουλου ή του Ρωμανιά στις πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές, η “επόμενη Ελλάδα” δεν μπορεί να είναι κλειστά επαγγέλματα που εξασφαλίζουν φτώχεια και έλλειψη προοπτικής για τους πολλούς, “επόμενη Ελλάδα” δεν είναι ομάδες υπαλλήλων ή κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών που δεν θέλουν να αλλάξει η λειτουργία του κράτους γιατί απλά έχουν μάθει αλλιώς, στην “επόμενη Ελλάδα” δεν γίνεται να ορίζει τις εξελίξεις στα πολιτικά πράγματα της χώρας ένας κίβδηλος δικομματισμός που παραπαίει στα πάλαι ποτέ ψεκασμένα αντιμνημονιακά του φαντάσματα και “εναλλακτικές” χρηματοδοτήσεις από τους Ρώσους.


Κορωνίδα επομένως είναι η κοπή του ομφάλιου λώρου με τη συντηρητική παράταξη που κληροδότησε η συγκυβέρνηση Σαμαρά -Βενιζέλου, που δεν κατάφερε καν να φτάσει ως το τέλος ακόμη και το πρόγραμμα που έπρεπε να φέρει σε πέρας, ενώ ακόμη ξήλωσε σημαντικές μεταρρυθμίσεις όπως ο Νόμος Διαμαντοπούλου ή αξιολόγηση των διευθυντών στο Δημόσιο και παραλίγο και η Διαύγεια. Η στρατηγική - αν θέλει κανείς την παράταξη μεγάλη και όχι παρακολούθημα και παρία των εξελίξεων - πρέπει να προσανατολίζεται στην προγραμματική αντιπολίτευση απέναντι στην επικείμενη επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας και τον επαναπατρισμό όλων των προοδευτικών πολιτών που είτε απέχουν είτε στήριξαν ως το μη χείρον το ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα στηριχθούν οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος όπως η μείωση της φορολογίας ή η απλοποίηση κανόνων που βοηθούν την προσέλκυση επενδύσεων. Σίγουρα όμως δεν θα επέλθει καμιά κανονικότητα και σταθερότητα στην πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας εάν δεν αποτελέσει τον ένα από τους δύο πυλώνες του πολιτικού συστήματος η νέα προοδευτική παράταξη με τα πιο δημιουργικά κομμάτια από τα μεσαία και λαϊκά στρώματα ενεργά στις τάξεις της. Περιμέναμε πολύ όλα αυτά τα χρόνια και δεν υπάρχει πλέον χρόνος για ομφαλοσκοπήσεις και οι προτάσεις του Γιάννη Ραγκούση αποτελούν το πιο ολοκληρωμένο σχέδιο σε πολιτικό και προγραμματικό επίπεδο για τη χώρα και την παράταξη. Η Ελλάδα έχει ανάγκη για ένα άλμα προς τα εμπρός και μια μεγάλη προοδευτική παράταξη αποτελεί εγγύηση για να ελπίσουμε ξανά...


*ο Βαγγέλης Μυτιληναίος είναι συντονιστής της επιτροπής μελών της “Δημοκρατικής Αριστεράς” στην Ανατολική Αττική & μέλος του τομέα Νέας Γενιάς της “Δημοκρατικής Συμπαράταξης” ecclesiademo.blogspot.com


Προηγούμενο
Επόμενο